نمایش «روال عادی» با نگاهی روان‌شناسانه و سیاسی به مفهوم ترس در نظام‌های توتالیتر، به روی صحنه رفت؛ اثری که به گفته کارگردانش، قصد دارد عمق اثرگذاری ترس را نه‌تنها بر افراد بیرون از ساختار قدرت، بلکه بر خودِ عناصر درون سیستم به تصویر بکشد.
مسعود قربانی، کارگردان این نمایش، در گفت‌وگویی با ایسنا، از سابقه شکل‌گیری این اثر سخن گفت. او بیان کرد که نخستین مواجهه‌اش با این متن در سال ۱۳۹۶ بوده و از آن زمان تاکنون چهار مرتبه به شکلی جدی روی اجرا و بازآفرینی آن کار کرده است. حاصل این تلاش‌ها، سه نسخه اقتباسی و یک نسخه نهایی روان‌سازی‌شده بوده که اکنون اجرای آن در جریان است.
ماجرای این نمایش درباره یک جاسوس است که متهم به نقض قوانین شده و حالا خودِ دستگاه امنیتی، که از فعالیت او دچار اضطراب و نگرانی شده، قصد بازجویی دارد. قربانی تاکید می‌کند که هدف اصلی‌اش از اجرای «روال عادی»، بررسی تأثیر ترس در نظام‌های سیاسی بسته بر زندگی روزمره و عملکرد حتی اعضای فعال درون این ساختارهاست.
متن اصلی نمایشنامه، اثر ژان-کلود کریر، نمایشنامه‌نویس نامدار فرانسوی است و ترجمه آن را اصغر نوری انجام داده است. در نسخه اصلی، دو شخصیت مرد محور داستان هستند؛ اما کارگردان در اجرای جدید، تصمیم گرفته نقش جاسوس را به یک بازیگر زن بسپارد تا تنوعی در روایت شکل گیرد و لایه‌های تازه‌ای از معانی را آشکار کند.
دو بازیگر این اثر، خانم تفضلی و آقای خامسی، از هنرمندان باتجربه و تحصیل‌کرده تئاتر مشهد هستند که دارای مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد بازیگری از دانشگاه تربیت مدرس‌اند. قربانی اجرای این نمایش را چالش‌برانگیز دانست و گفت: «گرچه متن در ظاهر ساده به‌نظر می‌رسد، اما پیچیدگی‌های روان‌شناختی، حقوقی و سیاسی زیادی را در دل خود دارد که درک آن نیازمند تفکر و تحلیل عمیق است.»
وی افزود: «این اثر برای گروه‌های خاصی طراحی شده؛ از جمله حقوقدانان، دانشجویان علوم سیاسی، فعالان اجتماعی و روان‌شناسان. برای افراد زیر ۱۶ سال نیز دیدن نمایش توصیه نمی‌شود.»
از منظر طراحی صحنه، نور، موسیقی و لباس نیز قربانی به شیوه‌ای مینیمال روی آورده تا تمرکز مخاطب از عناصر تزئینی به محتوای اثر و بازی بازیگران منتقل شود.
او همچنین اظهار کرد که این نخستین تجربه‌اش در کار با متنی غیرایرانی است. پیش از این، او نمایش‌های «شکلک» نوشته نغمه ثمینی در سال ۱۳۹۷ و «مرضیه‌جان» اثر مهدی زیادچمنی در سال ۱۳۹۹ را اجرا کرده بود.
قربانی در ادامه با اشاره به شرایط اجتماعی اخیر مانند اختلالات اینترنتی، بحران‌های اقتصادی و نیز زمان اجرای نمایش پس از یک جنگ ۱۲ روزه، گفت: «انتظار استقبال بیشتری داشتیم. با این حال بازخوردها منفی نبوده‌اند، اما با سطح توقعاتمان فاصله دارند.»
در بخش پایانی، این کارگردان از نیازهای اساسی تئاتر مشهد سخن گفت و با تاکید بر علاقه‌اش به زادگاه و هنر این شهر، افزود: «اگرچه رشد قابل توجهی در تئاتر مشهد دیده می‌شود، اما ساختار تئاتر ایران همچنان با ضعف‌های بنیادی روبه‌روست که نیازمند بازنگری و اصلاحات عمیق است.»