میلان، ۱۷ تیر ۱۴۰۴ – کریستین ویری، مهاجم افسانه‌ای ایتالیا، در گفتگو با رسانه‌ها، از دوران کوتاه اما فراموش‌نشدنی هم‌تیمی بودن با رونالدو نازاریو در خط حمله اینترمیلان سخن گفت و از مصدومیت‌های شدید این ستاره برزیلی به عنوان یک تراژدی بزرگ یاد کرد. ویری، رونالدو را بازیکنی “از سیاره دیگر” توصیف کرد که می‌توانست تاریخ فوتبال را به کلی دگرگون کند.
خط حمله رویایی اینتر در اواخر دهه ۹۰
در اواخر دهه ۹۰ میلادی، اینترمیلان با حضور ستارگان بی‌شماری در خط حمله، به یکی از قدرتمندترین و تماشایی‌ترین تیم‌های اروپا تبدیل شده بود. بازیکنانی چون ایوان زامورانو، نوآنکو کانو، روبرتو باجو، نیکولا ونتولا، آدریان موتو و آلوارو رکوبا همگی در آستانه هزاره جدید، دوران درخشانی را در لباس نراتزوری تجربه کردند. اما در میان آنها، نام کریستین ویری و رونالدو بیش از همه می‌درخشید.
ویری در سال ۱۹۹۹ با مبلغ رکوردشکن ۳۲ میلیون پوند به اینتر پیوست، در حالی که رونالدو، “پدیده” برزیلی، دو سال پیش از آن، در سال ۱۹۹۷ با مبلغ ۱۳.۲ میلیون پوند (که در آن زمان گران‌ترین انتقال تاریخ فوتبال جهان محسوب می‌شد) از بارسلونا به این تیم آمده بود.
همکاری کوتاه اما فراموش‌نشدنی: “فقط دو یا سه بازیکن در حد رونالدو”
با وجود اینکه ویری شش سال در اینتر حضور داشت، اما به دلیل مصدومیت‌های شدید رونالدو، این دو تنها در یازده مسابقه در کنار یکدیگر به میدان رفتند. با این حال، همین تعداد کم بازی برای ویری کافی بود تا به نبوغ بی‌نظیر رونالدو پی ببرد.
ویری در پاسخ به سوالی درباره بهترین هم‌تیمی دوران فوتبالش، قاطعانه نام “رونالدو” را بر زبان آورد و درباره او گفت: “او از سیاره دیگری آمده بود؛ مثل هدیه‌ای از جانب خدا. وقتی به دنیا آمد، خدا به او گفت: ‘تو بهترین بازیکن تاریخ خواهی شد.’ من واقعاً اینطور فکر می‌کنم. شاید تنها دو یا سه بازیکن دیگر در حد و اندازه‌های رونالدو باشند.”
“اگر مصدوم نمی‌شد، نمی‌شد جلویش را گرفت”
ویری در ادامه صحبت‌هایش به ویژگی‌های فیزیکی و فنی بی‌نظیر رونالدو اشاره کرد: “او هیکلی بود، با پاهایی مثل یک غول. می‌توانست در دوی ۱۰۰ متر رقابت کند. رونالدو فوق‌العاده سریع بود، که این را می‌شد در گام‌های بلند و عالی‌اش دید و تکنیک باورنکردنی‌ای داشت. من ویدئوهایی تقریباً پنج‌دقیقه‌ای دارم که در آنها او به همه بازیکنان لایی می‌زند. اگر مصدوم نمی‌شد، خیلی بیش از این‌ها رشد می‌کرد. واقعاً نمی‌توانستید جلویش را بگیرید. او خیلی خوب بود. من هرگز کسی مثل او ندیده‌ام.”
ویری با ابراز تأسف از مصدومیت‌های پیاپی رونالدو، خاطره‌ای تلخ را بازگو کرد: “وقتی به اینتر پیوستم، یادم می‌آید که در رختکن بودم که رونالدو وارد شد. بلند شدم، به سمتش رفتم و گفتم: ‘من اینجا آمده‌ام تا با تو بازی کنم.’ متأسفانه ما زیاد با هم بازی نکردیم. خیلی زود بعد از ورودم، زانویش آسیب دید و تقریباً دو سال از میادین دور بود. پارگی تاندون شدیدی داشت. وقتی بعد از عمل جراحی به خانه آمد، به خانه‌اش رفتم. در اتاقش بودم و داشت یخ می‌گذاشت و گفت: ‘بوبو، این دفعه پایم خیلی بد آسیب دید.’ نمی‌دانستم که آیا دوباره بازی خواهد کرد یا نه.”
روایت ویری، بار دیگر یادآور پتانسیل بی‌کران رونالدو و همچنین تلخی مصدومیت‌هایی است که مانع از شکوفایی کامل او و شاید کسب افتخارات بیشتر در مستطیل سبز شد.