هاجر صفرزاده، دونده پرافتخار پاراایران، در فینال ۴۰۰ متر قهرمانی جهان در دهلی نو با ثبتِ تلاش چشمگیر تا آستانهٔ کسب مدال طلا پیش رفت اما به‌خاطر تب و ضعف ناشی از سرماخوردگی در یک قدمی خط پایان زمین خورد و نقره را از دست نداد بلکه به سختی آن را کسب کرد؛ روایتی از تاب‌آوری در برابر درد و از دست رفتنِ رویای طلایی بر اثر یک عامل بیرونی.
خلاصه اتفاق: چه شد و چرا طلا از دست رفت
در مسابقهٔ کلاس T12 (کم‌بینایان)، صفرزاده که پیشتاز جریان مسابقه بود و در مسیر کسب دو مدال (۲۰۰ و ۴۰۰ متر) قدم برمی‌داشت، در حالی که فاصلهٔ بسیار اندکی تا خط پایان داشت دچار افتِ ناگهانی شد؛ گزارش‌ها حاکی از آن است که او چند روز پیش به سرماخوردگی مبتلا شده و تب بالا و ضعف جسمانی مانع از حفظ تعادل و توانِ آخرین دویش شد. نتیجه، یک سقوط در همان لحظات حساس و از دست رفتن چند صدم ثانیهٔ سرنوشت‌ساز و در نهایت نقره به‌جای طلای مورد انتظار.
خوانش فنی و انسانی از رویداد
این رویداد هم بعد ورزشی دارد و هم بعد انسانی:
- از منظر فنی، مسابقه‌های دوی سرعت—به‌ویژه در پارادوومیدانی—حساسیت خارق‌العاده‌ای به وضعیت فیزیولوژیک ورزشکار دارند؛ حتی افزایش اندک دمای بدن یا افت انرژی می‌تواند تفاوتِ چند صدم ثانیه‌ای تعیین‌کننده را رقم بزند.
- از منظر انسانی، عملکرد صفرزاده نماد مقاومت و انگیزهٔ بالاست؛ او با وجود تب و ناخوشی توانست تا لحظات آخر رقابت پیشتاز بماند و در نهایت با نقره به کاروان ایران کمک کند، هرچند شجاعت و تلاشش بیش از رنگ مدال تحسین‌برانگیز است.
اهمیت نتیجه برای مسیری بزرگ‌تر
هاجر صفرزاده در پارالمپیک پاریس نیز با رکوردشکنی آسیایی و مدال نقره توجه‌ها را جلب کرده بود؛ عملکردش در دهلی نو اگرچه با تلخیِ سقوط همراه شد اما نقرهٔ جهان ثابت می‌کند که او در ردهٔ جهانی جزو مدعیان است و تنها اتفاقات خارج از پلان مسابقه (مانند بیماری) مانع از ثبت یک طلای تاریخی شد. تجربهٔ اخیر نشان می‌دهد برای حفظ جریان موفقیت، حمایت پزشکی و مدیریت ریسک فیزیکال در اردوها و اعزام‌ها باید تقویت شود.
راهکارهای کوتاه‌مدت و بلندمدت پیشنهادی
- تقویت پشتیبانی پزشکی تیم‌های ملی اعم از معاینات پیش از مسابقه، پروتکل‌های قرنطینهٔ خفیف در مواجهه با سرماخوردگی و دسترسی به تیم پزشکی در محل مسابقات؛
- برنامه‌ریزی برای دوره‌های بازتوانی و دوره‌بندی تمرینی منعطف تا در مواجهه با بیماری یا خستگی، توان بازیکن حفظ شده و از ریسکِ شرکت در شرایط نامطلوب جلوگیری شود.
پیروزی یا شکست در یک مسابقهٔ واحد قضاوت نهایی دربارهٔ توانمندی یک ورزشکار نیست؛ اتفاق دهلی نو هشدار است به نظام‌های حمایتی و پزشکی ورزش کشور تا سرمایه‌های پرتوانی مانند هاجر را در مسیر رسیدن به قله امن‌تر همراهی کنند.
رضا حبیبی، از روزنامه‌نگاران جوان و آینده‌دار در عرصه رسانه است که با انرژی و اشتیاق فراوان در مجله خبری مشغول به فعالیت است. او با تسلط بر ابزارهای نوین خبری و شبکه‌های اجتماعی، به سرعت توانسته جایگاه خود را به عنوان یک خبرنگار فعال و تأثیرگذار تثبیت کند.